De kosten die de netbeheerder heeft spelen hierin een rol, net zoals het type klanten en het energieverbruik van die klanten. Al die factoren kunnen grondig verschillen naargelang het gebied dat de netbeheerder bedient.

Wij plafonneren de inkomsten die de distributienetbeheerders mogen innen via hun nettarieven. Die nettarieven zijn het resultaat van gebudgetteerde kosten gedeeld door ingeschatte afzetvolumes:

• Voor de kosten zijn de distributienetbeheerders zelf voor een belangrijk deel verantwoordelijk: als eigenaars van het net bepalen zij de investeringen en staan zij in voor het onderhoud en de uitbating ervan. Onderhoud en uitbating vertrouwen ze toe aan hun werkmaatschappij Fluvius. Elke distributienetbeheerder heeft echter zijn eigen investeringsbeleid, waarmee hij de kwaliteit van de dienstverlening binnen zijn netgebied moet verzekeren. Hij kan dus zelf maatregelen nemen met een impact, zowel op de hoogte van de tarieven als op de kwaliteit van de dienstverlening. Wij zetten de distributienetbeheerders aan om efficiënt om te springen met alle kosten waarop ze effect kunnen uitoefenen. Dat noemen we de endogene kosten. Daarnaast zijn er de exogene kosten (bijvoorbeeld het opkopen van certificaten voor groene stroom of warmtekracht, openbare verlichting, het plaatsen van budgetmeters,…), die ze niet zelf in de hand hebben en volledig worden doorgerekend.
   
• Afzetvolumes verschillen uiteraard tussen netgebieden, wat ook een factor is waardoor de nettarieven hoger of lager liggen: bijvoorbeeld het aantal en type klanten aangesloten in het netgebied, hun energieverbruik (kWh) en de netcapaciteit die zij gebruiken (kW).

Dat tarieven verschillen tussen netgebieden is dan ook logisch, omdat kosten en afzetvolumes verschillen per distributienetbeheerder.

Om deze verschillen op te heffen zouden distributienetbeheerders moeten fuseren. Het is niet aan de VREG om zich over de wenselijkheid van dergelijk fusie uit te spreken.